از همه چیز در مملکت نمایشگاهش را داریم. نمایشگاه حمل و نقل، نمایشگاه فناوری، صنعت، کتاب و... اما چه فایده؟ سهم ما از فناوری های جدید چیست؟ چه تاثیری روی زندگی مان دارد؟ مثلا همین نمایشگاه حمل و نقل چه تاثیری دارد؟ فقط می رویم تماشا می کنیم و می آییم. دیگر هیچ.

این روزها که تهران کثیف ترین روزهای آلودگی هوای خود را تجربه می کند، این روزها که رسانه ها تیتر می زنند آلوده ترین پاییز تهران، این عکس تماشا دارد. زنی ایستاده و نواری قرمز جلوی دوچرخه ها می کشد. همه ماجرا همین است. اینکه سهم ما از وسایل نقلیه عمومی چیزی نیست جز اتوبوس های فرسوده، متروی در حال انفجار و تاکسی هایی که تا کمی ترافیک می شود جز دربست رفتن کار دیگری نمی کنند.

اپلیکیشن تاکسی های آنلاین هم که ظاهرا کمک چندانی نکرده اند. سهم ما از شهر، از هوا، از همه چیز همین نوار قرمز است. در پایتخت تهران دوچرخه جایی دارد، به جایش تا دلتان بخواهد موتورها می روند ومی آیند. توی هر پیاده رو، هر کوچه و پس کوچه موتورها در رفت و آمدند و هیچ خیابانی برای شان بن بست نیست. شهر حقی برای دوچرخه سوار قائل نیست. امکاناتی برای کسی که بخواهد دوچرخه سواری کند وجود ندارد. نه فرهنگ سازی می شود، نه فکری.

همه چیز در کلاف سردرگمی پیچیده شده و کماکان به راهش ادامه می دهد. ما پشت ترافیک هوای سرطان زای تهران را تنفس می کنیم و به نمایشگاه ها می رویم تا جدیدترین دستاوردها را ببینیم. فقط ببینیم. سهم ما از جهان انگار فقط تماشاست.