احزاب و تشکل های سیاسی با گذر زمان دچار پوست اندازی می شوند و چهره های جدیدی در جریان ها و تشکل ها ظهور می کنند. این اعضای جدید ضمن حفظ اصول اعتقادی و باورهای سیاسی آن تشکل نوآوری هایی هم دارند. در ایران مولفه دیگری به این مساله اضافه می شود و آن هم وجود نوعی از نظارت انتخاباتی است. این نوع نظارت بر انتخابات این امکان را برای حزب یا جریان ایجاد نمی کند که از حداکثر ظرفیت هایش استفاده کند. چنین است که اگر قرار است تغییری در نگرش شورای شهر و مجلس به وجود بیاید، این تغییرات طبیعی نخواهد بود. مشاهده می کنیم که این اهرم نظارتی به مدد و کمک جریان ها می آید و لایه ها و چهره های جدیدی را که بعضا فاقد روابط سیاسی روشن یا طولانی مدت هستند، به عرصه می آورد. به طور طبیعی این افراد چهره هایی نیستند که از نظر تشکیلاتی سابقه زیادی داشته باشند و گسستی بین مجموعه قدیم و جدید به وجود می آید. همچنین در کشور ما برخی احزاب سرشناس و قدیمی بعد از مدتی به محاق رفتند و با تعطیلی آنها گرایش تفکر حزب گرا و تشکل گرا نیز رنگ باخت. در نتیجه این گسست جناح های سیاسی در ظاهر کار انتخابات را نمایندگی می کنند اما چون فاقد ظرفیت های لازم هستند، نمی توانند به مطالبات موجود پاسخ دهند. بنابراین نوعی بی اعتمادی به وجود می آید یا امکانی برای بروز جریان های حاشیه ای درون تشکیلات فراهم می شود. اگرچه این جایگزینی ها در کوتاه مدت ممکن است جواب دهد اما این مساله میزان کارآمدی جریان سیاسی را کاهش خواهد داد. *