تاریخ هنر همواره آمیزه ای از گسست ها و پیوندهاست؛ گسست از شیوه های تثبیت شده و ایجاد دگرگونی در شیوه ها طی فرایند خلق و درعین حال پیوند امر خلاقه با چیزی در گذشته که چه بسا شیوه تثبیت شده، آن را حذف کرده و به فراموشی سپرده بوده باشد و در فرایند خلق، ضمن گسست از بخش رسما تایید و تثبیت شده و به اصطلاح معروف گذشته، تکه های به فراموشی سپرده شده آن احضار می شود و در هیاتی تازه حیاتی دوباره و دگرگونه می یابد. این گونه است که پیشرفت در تاریخ هنر حرکتی است با رفت وبرگشت های مدام؛ حرکتی که در عین گسست هایی که در هر مرحله از تاریخ هنر پدید می آورد، پیوسته نیز هست.