رمان «در نگاه نخست، چیزی بدیهی و پیش پاافتاده به نظر می رسد. اما تحلیل آن نشان می دهد که چیزی است بسیار پیچیده و تودرتو، سرشار از ظرایف متافیزیکی و قلمبه بافی های»1 اخلاقی و اجتماعی. تا آن جاکه رمان متنی است خواندنی، که لذت ادبی و هنری به ارمغان می آورد، هیچ چیز اسرارآمیزی در آن نیست؛ رمان، بنابر ضرورت، به قصد بهره بردن آدمی از زیبایی، که خصوصیتی انسانی است و تاکنون هیچ عالمی موفق «به کشف عناصرش در طبیعت»2 نشده است، آفریده می شود؛ زیبایی از آن رو ضروری است که بیننده با آن درآمیزد. بنابراین خصلت رازآمیز رمان «از ارزش مصرفی