منوچهر لشگری فرزند علی اصغر لشگری (از نوازندگان تار) سال 1314 در تهران متولد شد. او در سن 10 سالگی نواختن نی لبک و فلوت را نزد پدر و در سن 12 سالگی نواختن ویلن را نزد دایی خود جواد لشگری و بزرگ لشگری آموخت و پس از مدتی نواختن کمانچه را در محضر علی اصغر بهاری و سنتور و سه تار را هم آموزش دید. همچنین هارمونی و آهنگسازی را نزد هوشنگ استوار یوسف یوسف زاده و پروفسور دیوید در کلاس هایی که از طرف رادیو در دانشگاه تهران تشکیل شده بود، فرا گرفت. لشگری همچنین در طول همکاری در رادیو از راهنمایی های مرتضی حنانه بهره جست. او از سال 1333 به عنوان نوازنده فلوت در ارکستر ابراهیم منصوری و مرتضی محجوبی شروع به نوازندگی و بعد از آن در سال 1340 به عنوان نوازنده و آهنگساز در ارکستر شماره 1 رادیو به رهبری حسینعلی ملاح و ارکستر نکیسا به رهبری مصطفی کسروی و ارکستر باربد به رهبری فریدون ناصری و فرهاد فخرالدینی و ارکستر سازهای ملی به رهبری مهدی مفتاح و همایون خرم ادامه داد. این نوازنده چیره دست ایرانی سرانجام دیروز بر اثر بیماری ریوی در بیمارستان کسرای تهران دار فانی را وداع گفت. ناصر مسعودی خواننده پیشکسوت گیلانی در گفت و گو با «ایران» از همکاری خود با این نوازنده موسیقی سنتی ایرانی می گوید. مسعودی با اشاره به ذوق و استعداد لشگری می گوید: «منوچهر لشگری یکی از همکاران خوب و از هنرمندان با ذوق موسیقی بودند که افتخار آواز خوانی برخی از آثار ایشان را داشته ام. سال 1340 زمانی که به رادیو آمدم ایشان هم در ارکسترهای رادیو (نکیسا و باربد) حضور داشتند و آن زمان فلوت می نواختند و من آرام آرام با ذوق و سلیقه موسیقایی ایشان آشنا شدم؛ درواقع بهتراست بگویم هنر درخانواده لشگری به صورت موروثی وجود داشت. من از آثار بسیار زیبای ایشان بهره ها برده و در شهرهای مختلف در کنار ایشان اجرای برنامه داشته ام. منوچهر لشگری موزیسینی بودند که بر سازهای بسیاری تسلط داشتند و در یک برهه زمانی نوازندگی فلوت را کنار گذاشتند و به نواختن ویلون روی آورند. خبر درگذشت هنرمند آهنگسازی که سبک متفاوت و زیبایی در عرصه موسیقی داشت و با هنرمندان بنامی هم در این حوزه همراه بود به غایت مرا متاثر کرد و از این فرصت استفاده می کنم و این ضایعه را به خانواده و دوستان ایشان تسلیت می گویم.»