در همه دنیا سینما برای ارتقای بار محتوایی خود از منابع ادبی نظیر قصه ها، داستان ها و افسانه های دور و نزدیکش بهره می برد، اما امروزه معضلی که بیش از هر چیز سینمای ایران را آزار می دهد ضعف فیلمنامه و لکنت در داستانگویی و روایت است. اکثر فیلم ها یا اصلا قصه ندارند، یا داستان هایشان ابتر و مغشوش است و معلوم نیست مخاطب به چه دلخوشی باید 90 دقیقه در سالن سینما بنشیند!

واقعیت این است که بسیاری از فیلم ها ظرفیت و کشش 90 دقیقه داستانگویی را ندارند چون اصلا داستان چندانی برای تعریف کردن ندارند. بی دلیل یک سری سکانس به هم کات خورده است که اگر یکی از آنها هم از فیلم حذف بشود هیچ ضربه ای به فیلم وارد نمی شود. در آنها روابط علت و معلولی تعریف نشده است و بدون این که روندی منطقی را طی کند به پایان می رسد.