شاید تنها با نگاهی اجمالی به تاریخ ادبیات هر ملتی، به خوبی دریابیم که نوگرایی و تلاش برای یافتن فرمی جدید برای بیانی تازه از ادبیات و در انداختن طرحی نو، همیشه با مناقشه و مجادله همراه بوده است. چنین اختلاف نظرهایی درواقع موتور محرکه ادبیات هستند. دیالکتیکی که در هر دوره ای نویسنده یا شاعری-یا مکتبی- را بر صدر تاریخ ادبیات، چنان آفرینشگر می نشاند و در برهه ای دیگر، مکاتبی دیگر را. اگر خود آفرینشگری در ادبیات را موضوعی اجتماعی بدانیم و قائل بدان باشیم که این زمینه و زمانه ی نویسنده است که روح نوگرایی و آفرینشگری را در کالبد ادبی وی می گنجاند و به همین دلیل نویسنده تنها ابزاری برای بیان فرمی نو