راستش من شبیه میهمان های خارجی هستم که برای حضور در جشنواره های فیلم و تئاتر از آنها دعوت به عمل می آید. آنچه می دانم و می بینم در حد همین حرف و نظرهای میهمان است که اصولا حرف و نظر کامل و یقینا درستی نیست. با این حال تجربه و نظر من که اصولا تجربه ای محدود و مربوط به چند دوره و فیلم و تئاترهای محدودی است از اینجا نشات می گیرد. اگر بخواهم صادقانه حرف بزنم باید بگویم که من خیلی به ویترین ها علاقه ای ندارم چون فکر می کنم ویترین ها تمامیت یک محصول را به نمایش نمی گذارند؛ مخصوصا وقتی پای سیاست و سیاستگذاری هم به میان بیاید. شاید به خاطر همین مساله هم چندسالی است برای رفتن به جشنواره فیلم و تئاتر رغبتی ندارم مگر اینکه به عنوان مدعو دعوت کنند و برای اکران فیلم یا اجرای نمایشی به جشنواره بروم. برای جشنواره ها اصولا آدمهایی را می آورند که نه تنها بیشتر از ما، بلکه اصلا تجربه و حضوری حرفه ای به عنوان مثال در حوزه تئاتر ندارند و این دوستان می نشینند به انتخاب و گزینش آثار. این تجربه ای است که از آن سال ها که به جشنواره تئاتر و فیلم فجر می رفتم. نظر من این است که باید برای جشنواره ای مثل فیلم و تئاتر فجر از یک کارگردان هنری استفاده کنند که آثار رسیده را از دید هنری چینش کند و نه اینکه رنگ و بوی ارزشگذاری غیرحرفه ای و غیر هنری به آن بدهند؛ چون ما چنین چیزی در بحث هنر نداریم. این روزها از بعضی دوستان و نزدیکان می شنوم که تئاتر مد شده است. خب مگر این مد، بد است؟ چرا این مدهای خوب در جامعه رواج پیدا کند. اتفاقا اگر این مد خوب جا بیفتد و به آنجایی برسد که باید، جشنواره های ما هم ممکن است بهتر شود. اصلا از علائم رو به توسعه بودن یک جامعه همین است که مردم به دیدن تئاتر رغبت نشان بدهند. یعنی به خودشان بگویند یک چیزی کم است و بگردند دنبال آن چیزی که کم است. هیچ فرقی با کتاب خواندن ندارد. همانقدر که کتاب خواندن مهم است دیدن تئاتر هم مهم و حیاتی است. این را من می گویم که میهمان خارجی جشنواره ها هستم؛ نه بیشتر.