نسترن از معلم جزیره پرسید: «جمعیت اینجا چقدر است؟» مرد راست ایستاد و پاشنه کفش های کهنه را به هم زد: «حدود پانصد نفر، صد خانوار: بستگی به فصل دارد، در تابستان ها گاهی دو برابر می شود. از تمام شهرها و روستاها می آیند، برای تفریح چند روز می مانند و باز می روند.» معلم جوان عینک را از چشم برداشت، با دستمالی پیچازی پاک کرد: «یک مدرسه شش کلاسه، کارخانه برق، باغ ملی و مهمانسرای مجهز در جزیره داریم.»

این جملات تصویری است که غزاله علیزاده بیش از سی سال پیش، از آشوراده در داستانی به نام «جزیره» داده است. با وجود اینکه آشوراده سال هاست که دیگر آن جزیره پررونق داستان علیزاده نیست چندسالی است که نامش بر سرزبان هاست و از زمان دولت هشتم تاکنون، بازگشت این جزیره به مکان های گردشگرمحور، نقل محافل طرفداران گردشگری و محیط زیست است. هرچند در دولت حسن روحانی، حرف آخر زده و اعلام شد که طرح گردشگری آشوراده به زودی و با ملاحظات زیست محیطی به جهت اشتغالزایی در منطقه اجرا خواهد شد.

1- باید توجه داشت که در یک طرح جامع، بدون شتاب و به دوراز هرگونه جوگیری های معمول، تمامی آسیب ها در کفه ترازو قرار گرفته و اهداف به صورت پایلوت اجرا و مورد کارشناسی های قرار می گیرد.

2- با توجه به اهمیت اکولوژیکی این مناطق، باید قبل از اجرای طرح های گردشگری، جامعه محلی، تورگردانان و مسوولان آموزش دیده و از اهمیت مساله به خوبی آگاه شوند.

3- با وجود اشتغالزا بودن صنعت گردشگری، امید معجزه از طرح های عجولانه و بدون دورنمای اصولی، امری اشتباه و افتادن در چاله ای بزرگ تر است که آسیب های جبران ناپذیر زیست محیطی، فرهنگی و اقتصادی دارد و نگاه منطقی به این صنعت باعث می شود که تمامی بیکاری های تلنبار شده در کشور را به یکباره بر سر گردشگری آوار نکنیم.