صدیق تعریف بیست و پنج دی ماه شصت و یک ساله شد. او در حالی روز های شصت و دو سالگی را آغاز کرد که چندان حالش خوب نیست. این هنرمند موسیقی ایرانی به ایسنا گفت:«چگونه می شود در روز تولد که علی القاعده می بایست خوشحال بود، خوشحال باشم؛ وقتی جهانی که در آن زندگی می کنیم در محاصره جنگ و ناامنی و درد و بیماری و... است.» آقای هنرمند و خواننده موسیقی سنتی ایرانی از سال های دهه پنجاه تاکنون به طور جدی در عرصه موسیقی فعالیت می کند. چهل سال است، با نوا ها و آواهای ایرانی نفس می کشد و او از ردیف خوان های مبرز ایرانی است و آثار درخوری را در موسقی سنتی ایران خلق کرده است؛ در شرایطی که جوانی و سال های آغازین فعالیتش مقارن با انقلاب مردم ایران علیه نظام پهلوی می شود و متاثر از این رویداد نخستین کار هایش رنگ و بوی انقلابی می گیرد و پس از انقلاب هم متاثر از فضای جنگ و نگاه های حاکم بر موسیقی تا مدت ها مانند شمار زیادی از هنرمندان به محاق می رود و در خلوت خویش دانش و معرفتش به موسیقی ایرانی را غنا می بخشد. او در همه سال های فعالیتش غمخوار و همراه مردم بوده است و اکنون هم از مردم و شادی و اندوه آنها فارغ نیست و در این باره می گوید: «بهترین آرزویی که می توانم در روز تولدم داشته باشم، صلح، آرامش و عدالت اجتماعی است،برای مردم جوامعی مانند ما که به کشورهای جهان سوم و توسعه نیافته معروف هستیم، این آرزو از کودکی تا مرگ همراه همیشگی ما است. «هیولا»های کوچک و بزرگ حاکم بر جهان سکان کره خاکی را در دست گرفته اند و با تمام قوا از هیچ کاری در جهت اضمحلال و نابودی آن فروگذاری نمی کنند.»