در قرن های اخیر و به ویژه از زمان قاجاریه تاکنون کشور ایران همواره با معضلی در اقتصاد کلان با عنوان «کسری تراز تجاری» مواجه بوده است. یعنی فزونی حجم واردات کشور بر صادرات آن. دکتر فریدون آدمیت در کتاب معروفش به نام امیرکبیر و ایران اوضاع ایران زمین ناصرالدین شاه را چنین گزارش می دهد: ارقام اصلی تجارت ما را واردات و صادرات به 3 کشور مزبور تشکیل می داد. اما از نظر کیفیت و کمیت تعادل و هماهنگی وجود نداشت... ابریشم ایران به روسیه صادر می گشت و از آن ارقامی بدست می آید که طلای مورد نیاز ما برای واردکردن کالای فرنگی تنها از محل صدور ابریشم به روسیه تامین می گردید ولی تجارت ایران و انگلیس مطلقا موازنه ای نداشت؛ انگلیس خریدار هیچ متاع ایرانی نبود و حال آنکه ایران بازار فروش کالاهای مصرفی انگلیس بود.(1)