هرچند سال یک بار، پدیده ای در کشور ما رواج پیدا می کند که تا ته آن را در نیاوریم، عمرا اگر بیخیال آن شویم. تا چند سال پیش «مدرک گرایی» را به حدی رسانده بودیم که خود«مدرک» بارها و در تماس های مختلف خطاب به مردم گفت:«ول کنید بچه ها، زندگی آنقدرا هم ارزش نداره که سخت بگیرید! اصلا من خودمم معذبم اینجوری!». اما ما گوش مان به این حرف ها بدهکار نبود، اگر بچه ای داشتیم که دوست نداشت دکتر یا مهندس شود، بلافاصله خطاب به عضو دیگری از خانواده جواب می دادیم:«راست میگه! مملکت حمال نمی خواد؟!» اما نمی گفتیم که «راست میگه! مملکت نقاش، نجار، لوله کش، برقکار، تکنیسین و... نمی خواد؟!».