امروزه تحول در بخش صنعت و صنایع معدنی کشور نیاز به تفکرات و برنامه های جدیدی دارد که اجرای آن از افراد جوان و با ایده های نو ساخته است. این جوانان هستند که می توانند بوروکراسی جاری را کنار گذاشته و خلاقانه و به دور از کاغذ بازی ها از فناوری های نوین استفاده کنند.

هنوز هم هر از گاهی برخی دوستان و فعالان با سابقه بخش معدن و صنایع معدنی از افرادی در گروه سنی بنده دعوت به کار و پذیرش مسوولیت می کنند و پاسخ من به همه یکسان است. تا زمانی که افرادی جوان تر و با انرژی تر از من هستند چرا من باید چنین جایگاهی را اشغال کنم.

متاسفانه بخشی از بدنه مدیریتی کشور همچنان اصرار به استفاده از مدیران قدیمی دارد و فرصتی برای بهره گیری از پتانسیل های جوانان فراهم نمی آورد، در حالی که تجربیات مدیران کارآزموده در کنار انرژی جوانان می تواند مثمر ثمر واقع شود.

مشکل زمانی شدت می یابد که برخی همسالان بنده به یک سمت نیز قانع نیستندو عملا با داشتن ده ها پست راه را برای ورود نیروهای جوان می بندند.

متاسفانه برخی از هم نسلان ما افرادی هستند که در جوانی نسل قبل از خود را قبول نداشتند و در بزرگسالی هم جوانان بعد از خود را متهم به بی تجربگی می کنند. آیا چنین دیدگاهی منجر به فرار نخبگان کشور نشده است؟

چه خسرانی از این بالاتر که ما نیمی از هوش و انرژی مملکت را به دلیل جنسیت و بخش عظیمی از جوانان را به دلیل خودخواهی به کناری بگذاریم؟

طبق آمار ها تقریبا تمامی بنگاه های اقتصادی موفق دنیا، توسط مدیران 25 تا 55 ساله اداره می شود و امروز این جوانگرایی به پست های محدود هم منتهی نمی شود.

اگر عزم جدی برای ساختن کشور داریم باید به جوان ها اعتماد کنیم. آنها را باور کنیم یا بهتر بگویم اندازه های خود را بشناسیم.

جوانان نیز باید خود را باور کنند و بدانند دیر یا زود مسن ترها به توانایی های آنها ایمان می آورند.