به نظر می رسد که یک برداشت ناصواب و نادرست از مسائل اجتماعی موجب شده است که در ایران به جای آنکه دادگاه ها فصل الخطاب مجادلات و ابهامات و تردیدها باشند، خودشان موضوع مجادلات و تنش های بیشتر می شوند. نمونه روشن آن پرونده آقای سعید طوسی است: پرونده ای که خبر آن به صورت افشاگرانه و از یک رسانه فارسی زبان خارجی و نه از طریق عادی به افکار عمومی راه یافت و منشا مجادلات گوناگونی شد. اکنون که حکم صادر شده است، مجادله بدتری را رقم زده است که اتفاقا بیش از محکومیت به ضرر متهم تمام خواهد شد، ضمن آنکه جامعه را دچار نوعی از ناامیدی و یاس کرده است که در این یادداشت به آن می پردازم.