در روزهایی که تهران و بسیاری دیگر از شهرهای کشور با مشکل شدید خشکسالی روبه رو است بارش برف سنگین در برخی از همین شهرها برای مردم خوش یمن است. بارش چنین برفی حتما نیازمند شادمانی عمومی است. بخشی از این شادمانی را می شود در عکس های به اشتراک گذاشته شده در شبکه های اجتماعی دید. اما رخدادهایی مانند بارش برف روی دیگری هم دارند. اینکه اینچنین حوادثی ابدا فانتزی نیستند. بارش برف سنگین در همه کشورهای جهان از توسعه یافته ترین تا توسعه نیافته ترین شان می تواند موجب بروز اختلال هایی در سیستم حمل و نقل عمومی، نظم اجتماعی و... شود. از همین رو در بسیاری از شهرهای جهان برای این پیامدها چاره اندیشی می شود و این حوادث جدی گرفته می شوند. خیلی خلاصه باید عرض کنم پریشب و دیروز که در تهران برف سنگین آمد به نظر می رسد شهروندان ما فقط آن روی سکه را دیدند که باید خشنود باشند و خشنودی را هم در استوری صفحات اینستاگرام شان به اشتراک گذاشتند. اما روی دیگر سکه دیده نشد. تعداد پرشماری از کارتن خواب های شهر در آن سرمای استخوان سوز چه کردند؟ کودکان زباله گردی که هر شب باید از تهران به شهرهای اقماری بروند، آن شب چگونه خودشان را به سرپناهی رساندند؟ اینها پرسش هایی جدی است. اصلا اگر بخواهیم به چند روز قبل تر بازگردیم بعد از هشدار هواشناسی مبنی بر بارش برف آیا در هیچ مدرسه ای برای دانش آموزان جلسه هایی برگزار شد تا آنها برای مواجهه خردمندانه و رعایت اصول ساده در برابر سرما و یخبندان پس از بارش برف آماده شوند؟ آیا تک تک ما که غمگین نیامدن باران و برف بوده و هستیم به اندازه کافی آمادگی داریم چند روز پیاپی در شهرمان باران یا برف ببارد؟ وقتی برف یکروزه زندگی ما را مختل که نه، بلکه تعطیل می کند: برف چند روزه چه بر سر ما می آورد؟ راه مقابله با پیامدهای حوادث، نادیده گرفتن آنها یا تقلیل شان به اتفاقاتی برای تفریح نیست. بلکه باید به چشم چالش هایی دیده شوند که عبور از آنها نیازمند شناخت، مسوولیت پذیری و پویایی است.