چند ماه مانده به طلوع جام طلای فیفا در آسمان سرخ مسکو، قلب ها نظم و ترتیب تپش را از یاد برده اند و چشم ها در پس پرده انتظار، گذر ثانیه ها را به عشق دمیده شدن سوت آغاز جنگ جهانی بیست و یکم تحمل می کنند. همه طرفین این دوئل فوتبالی در تکاپوی بهتر و بیشتر آماده شدن هستند و از صدر تا ذیل کشور خود را برای حضوری ماندگار در این آوردگاه بین المللی بسیج کرده اند. اما اینجا در ایران همه چیز کندتر از آنچه سرمربی تیم انتظارش را می کشید پیش می رود. خبرها گل و بلبل بودن اوضاع از نگاه مسوولان را حکایت می کنند و واقعیات موجود و رصد مسیر حرکتی سایر تیم های حاضر در روسیه، دغدغه های پیش روی کادرفنی تیم ملی را به تصویر می کشاند. کی روش امروز ایرانی تر از هر ایرانی برای سربلندی تیم ما تب می کند، فریاد می زند و نیازها و الزامات موفقیت را به گوش ها می رساند. مرد پرتغالی راه از میان برداشتن نماینده آفریقا را می داند، برای تار کردن رویاهای ماتادورها نقشه کشیده و برای گذر از سد هموطنانش سناریو چیده است. همین است که سرمربی 8 سال گذشته تیم ملی از همه انتظار ورود به این گود و اعلام و اعمال حمایت از یوزهای جوان ایرانی را دارد. البته که انتظار بحقی است و البته که هر شخص و گروهی با هر میزان از توان مادی و معنوی باید در این میدان خطیر حضور پیدا کند و نقشی برای خود برگزیند. جام جهانی فرصتی نیست که بتوان به سادگی قید منافع و مزایای آن را زد و نباید با چند گام پس و پیش، آرزوی نام های جوان امروز و موفقیت نام آوران فردای این مملکت را به ورطه نابودی کشاند. کی روش پای کار ایستاده و در شرایط فعلی این وظیفه همه دوستداران سربلندی نام ایران و ایرانی است که در کنار مرد پرتغالی، تا پای جان مبارزه کنند.