جشنواره فیلم فجر سی وشش ساله شد: جشنواره ای با فرازهای گهگاه و فرودهای بی شمار و حاشیه های پابرجا البته ادامه دار. اما با همه انتقاداتی که به شکل برگزاری این جشنواره در طول سی وشش دوره بوده، بهمن ماه را نمی توان بدون برپایی جشنواره فیلم فجر تصور کرد: بحث و گپ علاقه مندان سینما در صف های طولانی مقابل سینما، بازار سیاه بلیت و در بعضی موارد ناکامی تماشاگران از تماشای فیلمی پس از ساعت ها ایستادن در صف و تحلیل های فیلم ها چه در صف و چه در جلسه منتقدان و البته خواندن مطالب سینمایی در رسانه ها.

امروز سی وششمین دوره این جشنواره شروع می شود. طبق آمارها 67 فیلم به دبیرخانه جشنواره رسیده و از این میان، 22 فیلم داستانی، یک فیلم انیمیشن و دو مستند سینمایی به بخش سودای سیمرغ راه یافته اند.

آن طور که دبیر جشنواره ادعا کرده فیلم ها از نظر مضمون و ژانر متنوعند. در میان فیلم های کم شمار امسال، تنها سه فیلم اولی حضور دارند. اگرچه دبیر این دوره جشنواره هم مثل دبیران پیشین وعده جشنواره های متفاوت و پربار را می دهد، اما باید تا پایان جشنواره منتظر بمانیم و ببینیم که آیا این جشنواره نسبت به دوره های قبل یک قدم جلو رفته یا چندین قدم عقب. آنچه تا امروز می دانیم این است که تعداد فیلم های جشنواره نسبت به دوره های پیش، آب رفته است و این آمار چندان رضایت بخش نیست. هرچند که برای قضاوت زود است، اما امیدواریم که در بین همین فیلم ها، آثار متفاوتی ببینیم و از میان فیلم اولی ها استعدادی کشف شود و نوری بر آینده سینمای ایران بتابد. به عبارت دیگر باید گفت که امیدی بر سیاست های متغیر دبیران و مسوولان سینمایی نیست که سیاست ها منوط به شخص است و هر شخص دیدگاه خودش را دارد. باید گفت که امید به سینماگران و جوانانی است که به این عرصه راه می یابند و آینده سینمای ایران را می سازند. البته پیش از این باید امیدوار بود که از سد هیات انتخاب و تعداد محدود انتخاب ها به راحتی گذشته باشند و فیلم های شان امکان اکران پیدا کنند.