«نمایندگان دولت به استان های بحران زده سفر می کنند.» این خبری است که پس از وقوع هر بحران مهمی در سال های اخیر بلافاصله منتشر شده است. زمین لرزه ویرانگر که خانه های مردم را بر سرشان خراب می کند، همه چشم انتظار اقدام دولتند. معمولا نماینده دولت می رود و چند روز بعد هم تصمیم های دولت برای بازسازی و اسکان موقت و نظایر آن اعلام می شود. سیل و حوادث طبیعی و غیرطبیعی دیگر همین وضعیت را دارند. شدت گرد و غبار که نفس مردم استان خوزستان را تنگ کرده است آخرین نمونه از همین مدل تصمیم گیری دولتی برای مدیریت بحران است. اما پرسش این است که مردم و مشخصا سازمان های مردم نهاد در کجای این فرآیند تصمیم سازی و اجرا قرار دارند؟