من اساسا به سیستم نظام آموزشی کشور انتقاد دارم: یعنی اینکه بخواهم بگویم که تعطیلی های زیاد باعث می شود فرهنگ کار و تلاش و کوشش از بین برود. اساسا در نظام آموزشی ما چیزی به عنوان فرهنگ تلاش، کار و پویایی تعریف نشده است. قبل از هرچیزی تبعیض آموزشی که در نظام آموزشی وجود دارد، باعث شده که با چندگانگی های تعلیم و تربیت در نظام آموزشی ما وجود داشته باشد.

آیا ما در نظام آموزشی ایران، آموزش در نوع دولتی با غیرانتفاعی یکی است؟ در این دو سیستمی که در خود نظام آموزش و پرورش وجود دارد هم شاهد تبعیض هستیم. بنابراین من فکر می کنم که در نگاهی کلان و کلی تعطیلی هایی که به مناسبت آلودگی های هوا و بارش برف و مسائل دیگر پیش می آید را می توان با اختصاص هزینه به وسایل پیشرفته به جای هزینه کردن برای جاهایی که نباید هزینه ای برای شان شود، خیلی راحت آلودگی هوا را مهار کرد و برف های خیابان را جمع کرد و منجر به تعطیلی مدارس نشد. البته این بودجه باید در برنامه و بودجه و میزان بودجه ای که دولت به سازمان های مختلف اختصاص می دهد، به نظام آموزش و پرورش اختصاص داده شود.

بنابراین اساسا تعطیلی در نظام آموزشی چیز خوبی نیست که بخواهد پیامد خوبی برای فرزندان ما داشته باشد. طبیعتا فرزندان ما در چنین ایامی که تعطیلی پشت تعطیلی می آید دچار نوعی تن آسایی می شوند. بعضا دیده ایم که به دلیل آلودگی هوا سه روز مدارس تعطیل شده اند.

چه اتفاقی افتاده است جز اینکه ما پویایی را در فرزندان مان کشتیم و جز اینکه ما راه هایی که باید برای رفع این مشکلات می رفتیم، نرفتیم؟ این پدیده های طبیعی راهکار دارند. در تمام دنیا بحث آلودگی هوا هست و برف هم می بارد. اگر قرار باشد هر روز تعطیل شود، چه چیزی از نظام آموزشی برای ما می ماند؟