در چند سال اخیر اختلال اوتیسم در ایران روندی روبه رشد داشته است و اکنون می توان به این باور رسید که این اختلال جزو مسائل مبتلابه برخی خانواده های ایرانی است که تبعات آن به نوعی به جامعه دانش آموزی و برخی سطوح دیگر جامعه نیز کشیده شده است. آنهایی که این اختلال را می شناسند یا در خانواده و بستگان خود با آن روبه رو شده یا می شوند یا خود در زمره خانواده هایی هستند که دارای فرزند اوتیستیک هستند، قطعا به درجه نگرانی های خانواده های این فرزندان آگاهی دارند. در چنین شرایطی هر حرکتی که سبب شود از آلام و رنج های خانواده های دارای فرزند اوتیستیک کم شده و نگرانی آنها حتی به صورت مقطعی کاهش یابد، باید مورد تشویق قرار گیرد.

ضمن آنکه برخی از این حرکت های ابتکاری سبب می شود جامعه نسبت به این اختلال آگاهی بیشتری یابد و همین مساله نیز به خودی خود حجمی از توجه به این خانواده ها در جامعه را به خود جلب می کند. ارزیابی ها نشان می دهد که خانواده های دارای کودکان اوتیستیک بیش از هر چیز در پی چاره و کمک ها تربیتی اند و نیز اطلاع رسانی و آگاهی از خلاء هایی که در زمینه اوتیسم در ایران وجود دارد و... با عنایت به همین خلا بود که به نظر می رسد یکی از بنیادهای خیریه ایرانی مقیم کالیفرنیای امریکا دست به ابتکار جالبی زد و سه بستر کاملا متفاوت را برای پرکردن خلاء های مرتبط با این اختلال مد نظر قرار داد و بر همان اساس فعالیت های تیم زیر مجموعه خود در ایران و نیز کالیفرنیا را بر این اساس ساماندهی کرد تا بتواند در یک فعالیت منظومه ای این مسیر را به پیش ببرد.

بنیاد Senses Cultural به همراه موسسه همراهش در ایران (موسسه شکرانه مودت جهانی) در سه حوزه مختلف مرتبط با اوتیسم فعالیت هاو همکاری هایی را ساماندهی کردند. از جمله فعالیت های این موسسه ایجاد یک مدرسه نمونه اوتیسم است. با توجه به مدارسی که در امریکا و اروپا در این زمینه فعالیت می کنند و فقر نظری و تجربی موجود در ایران، فعالیت یادشده می تواند دستاوردهای تجربی و نظری موثری بر رویکرد به اوتیسم در مدارس ایران داشته باشد و به خصوص سبب شود تا اطلاعات مربوط به تجارب کشورهای توسعه یافته در ایران گرد آمده و نتیجه آن در برخی ابتکارات بروز و ظهور یابد.