از نظر جامعه شناسی رفتار، نتیجه رفتار نادرست در خانواده و آموزش و پرورش این است که فرد یک شبه می خواهد از هر راهی که ممکن است، سرمایه دار شود یا سرمایه اش را چند برابر کند. از نظر رفتار شناسی این به شیوه تربیت افراد مربوط می شود. اگر مطالعه ای دقیق بر این مساله داشته باشیم این رفتار را در جامعه شهری بیشتر از جامعه روستایی و در نسل گذشته کمتر از نسل امروز مشاهده می کنیم.

در سیستم آموزش و پرورش و همچنین در خانواده سهل انگاری و ضعف کنترل و نظارت حاکم است و افراد به گونه ای تربیت می شوند که همه چیز آماده در اختیارشان قرار می گیرد، در این شرایط بروز چنین رفتاری بعید نیست. ما به فرزندان مان وظیفه مداری و سختکوشی را آموزش نمی دهیم. از سوی دیگر منابعی که کشور ما در اختیار دارد، افراد را از تلاش بی نیاز کرده است. در دنیا دو کشور از لحاظ منابع طبیعی فقیرترین کشورها هستند. ژاپن در آسیا و دانمارک در اروپا، اما هردو کشور از پیشرفته ترین کشورها هستند. به دلیل اینکه اتکا به یک منبع لایزال مثل نفت ندارند و تلاش می کنند تا پیشرفت کنند. ریسک کردن در زمینه سرمایه گذاری اشکالی ندارد، ایرادی که وجود دارد ناتوانی در مدیریت این ریسک است. جهان امروز جهان مادیات است، اینکه همه تلاش می کنند یک شبه ره صدساله را بپیمایند از سویی به نظام اجتماعی بر می گردد و از سوی دیگر الگوهایی که وجود دارد و افراد می بینند دیگران بدون تلاش به جایگاه های بالای اجتماعی می رسند و آنها هم می خواهند با دریافت سود بانکی و راه های دیگر به همین جایگاه ها برسند.