در عصر حاضر بیکاری به عنوان بزرگترین معضلی به شمار می رود که می توان با بهره گیری از سومین منبع اقتصادی دنیا یعنی صنعت پاک گردشگری در جهت رفع آن گام برداشت اما از این فرصت های از دست رفته بسیار داریم که قرار نیست مسیر ریل اقتصاد کشور را تغییر دهد و متاسفانه در بر همان پاشنه می چرخد که نفت فروشی کنیم و امرارمعاش.

کشورهایی که حرفی برای گفتن در زمینه برخورداری از جاذبه های متنوع گردشگری ندارند با تعریف رویدادهای مناسبتی و فصلی سعی کرده اند بیشترین سهم را از درآمدهای گردشگری دنیا نصیب خود کنند اما ظاهرا متولیان امر در ایران چهار فصل هنوز به باور قدرت اقتصادی این صنعت یا خدمت نرسیده اند؛ اگر در بخشی از بدنه دولت یا حاکمیت هم این باور وجود دارد لااقل اراده ای برای نهادینه سازی این تفکر وحرکت به سمت عملیاتی سازی آن دیده نمی شود.