«تمام شب باران باریده بود. آفتاب ضعیفی که از میان پرده سفید و خاکستری ابرها می تابید، باعث می شد مجسمه های کوچک سیمانی پارک فرهنگ و استراحت، که کپی آثار کلاسیک بودند، در میان بوته های خیس به شکلی غم بار برق بزنند. نیمکتی که پراکترگلد و منینگ بر روی آن نشسته بودند، خیس بود و با هربار وزش باد قطره های آب از شاخ وبرگ های بالای سرشان پایین می ریخت. از بلندگوهای لابه لای شاخه های درختان یک کنسرت ویلن آرام پخش می شد، نوایی غم انگیز و محزون. در چنین صبحی، آدم ها با خاطری ناراحت و با این احساس که جهان منظم جایی آزاردهنده است، در پارک قدم می زدند». این بخشی از رمان «مترجم روسی» مایکل فرین است که به تازگی