هواپیما کم بود، قطار هم چپ شد. کلا در آستانه عید که هر ساله کلی قربانی در جاده ها به بار می گذارد، همه راه های هوایی و زمینی به سرنوشت نامعلومی دچار شده و نگاه ها به وزیر راه است که خب استعفا پیشکش، دست کم عذرخواهی کند. اگر عکسی که چند روز قبل از مدیر یک ایرلاین آسیایی منتشر شد که به دلیل تاخیر در یک پرواز از همه عذرخواهی می کرد را به مدیران وزارت راه نشان بدهیم، حتما شگفت زده می شوند؛ اما در همه دنیا وقتی فاجعه ای در این سطح رخ می دهد، مدیران برای همدردی با مردم هم که شده از سمت خود استعفا یا دست کم با چند مدیر خود برخورد می کند، اما در ایران گویی مدیران خیلی بیش از آن که باید تشنه خدمت هستند.

حرف از سقوط هواپیمای ای.تی.آر شد، بد نیست یادآوری کنیم هنوز، پیکر قربانیان این حادثه بیرون نیامده و وضع نامناسب آب وهوایی، امدادگران را با مشکل روبه رو کرده است. از یاد نبریم چند سال پیش وقتی یک بالگرد امدادی، معلمان مصدوم تصادفی جاده ای را در استان خراسان به بیمارستان می برد، خودش دچار سانحه شد و سقوط کرد. چرا جای دور برویم. در ماجرای حادثه پلاسکو هم آتش نشانانی که برای کمک رفته بودند، خودشان زیر آوار جاماندند. بنابراین بعید است این بار کسی راضی باشد امدادگران جان خود را برای انتقال پیکر قربانیان هواپیما به خطر بیندازند.

بعد از ماجرای خیابان پاسداران که ابتکارعمل یک آشوبگر، روی داعشی ها را هم سفید کرد، حالا همه تاکید دارند کار ما نبوده است. اصولا همیشه وقتی کار جنجال های خیابانی از دست سرکردگان خارج می شود، سریع می گویند ما نبودیم. انگار نه انگار این اتفاقات همگی در بستری رخ می دهد که همین کسانی که می گویند ما نبودیم، آن را مهیا کرده اند. شاید برای همین است که افکارعمومی منتظر است ببیند با این افرادی که فاجعه پاسداران را رقم زدند چه برخوردی می شود.