تا چندی پیش تصور می کردم مهم ترین مسئله جامعه ما عدم امکان دستیابی به یک اجماع در موضوعات کلان در میان نهادهای قدرت است. فکر می کردم به دلایل ساختاری، مسائلی مانع از رسیدن به یک توافق جمعی می شوند و همین سبب می شود بردارهای نیروی اجتماعی هم جهت نشوند و منابع در چندگانگی ها به هدر رود. سهل است که یک بخش اولویتی تعیین کند و بخش دیگر یا اولویتش چیز دیگری باشد یا اصلا آن نگاه را قبول نداشته باشد. درحالی که جامعه مسائل بسیار بزرگی دارد که با اراده یک نهاد به تنهایی حل نمی شود؛ مثل بی کاری، فساد، تورم و رکود، یا بحران آب و آلودگی هوا، تهدیدهای بین المللی، اعتیاد و پاره ای بزه های اجتماعی. در ایام