شب جمعه هفته گذشته به مناسبت سالگرد تولد یک فیلمساز آنارشیست تمام عیار، یاد و خاطره اش را در ذهنم زنده کردم. نمی دانم سخن از آنارشیسم در دورانی که «گفتمان» و «تمرین مدارا» و «تسامح و تساهل» سکه رایج روز شده، چقدر هواخواه و گوش شنوا دارد؟ اما اگر بپذیریم که سینما قواعد بازی خودش را فارغ از مناسبات سیاسی، اجتماعی و جناح بندی های پایان ناپذیر دارد، می توان به فیلمساز سرکشی چون «سام پکین پا» و قهرمان ها و ضدقهرمان های تغییرنیافته اش در جامعه ای تغییریافته خوشامد گفت و با آنها همدل و همراه شد. در کله شقی و خلاف آمد عادت بودن پکین پا همین بس که پدربزرگ و برادر او از قضات عالی رتبه دادگاه بوده اند