نمایش «بدون تاریخ، بدون امضا» به عنوان دومین ساخته بلند سینمایی وحید جلیلوند نشان داد که کارگردان جوان و نوپای سینمای ایران را می توان در رسته فیلم سازانی دانست که مضمون مشخصی را به عنوان موتیف اصلی و تکرارشونده آثار خود برگزیده و هربار از زاویه و دریچه ای جدید به آن ورود می کنند. بعد از دست مایه «تلاش برای کمک مالی به یک مستمند از طریق چاپ آگهی در روزنامه» که تم اصلی داستانی فیلم اول جلیلوند «چهارشنبه 19 اردیبهشت» بود، این فیلم ساز در ساخته تازه اش دوباره یک مضمون اخلاقی دیگر؛ یعنی «وجدان» را به عنوان درون مایه اصلی کارش انتخاب کرده تا بر علاقه و انگیزه اش برای پرداختن به «اخلاقیات» به عنوان مهم ترین دغدغه ذهنی خود صحه بگذارد.