بیابان های برهوت، چاه ها، دخمه ها، نقاط پرت و دورافتاده و اشیای کهنه و مستعمل در داستان نویسی معاصر ایران پدیده ای نوظهور نیستند؛ گزلیک و بساط خنزرپنزر «بوف کور»، پیراهن مرده در داستان «پیراهن زرشکی» صادق چوبک، شناسنامه های مهر اداره قند و شکر خورده در داستان «سنگر و قمقمه های خالی» بهرام صادقی، زمین های بایر و چاه های «عزاداران بیل» ساعدی، چاهی که شخصیت «جای خالی سلوچ» دولت آبادی در آن سقوط می کند و یک باره همه موهایش در این چاه، از هراس سفید می شود، سرداب «شازده احتجاب»، تبعیدگاه «داستان یک شهر»، گیره مویی که آهوی رمان «شوهر آهوخانم» با یافتن آن در زیر فرش از بی دغدغگی برآمده از جهل به آگاهی دردناک می رسد و دستبند بی کلید «بعد از عروسی چه گذشت» براهنی؛ این ها مشتی است نمونه خروارها بیابان، دخمه، جاهای پرت و اشیای مستعمل در داستان معاصر ایرانی.