از سال های دور نظریه های مختلفی برای ایجاد سازمان و تشکیلاتی که بتواند همه ظرفیت های اصلاح طلبی را در مسیر هدف پیروزی در انتخابات ها به بهترین نحو ممکن بسیج کند، مدنظر بوده است. این ظرفیت ها شامل احزاب و انجمن های سیاسی اصلاح طلب که مانند اصولگرایان متنوع و متکثر هستند، بوده است. علاوه بر این شخصیت های بزرگی نیز به دلیل اعتبار و منزلت اجتماعی، می توانستند و می توانند به پیشبرد اهداف اصلاح طلبی کمک کنند. سازمان و تشکیلات انسجام بخش مدنظر در هر دو جناح سیاسی کشور در فصول انتخاباتی تشکیل می شوند و همواره با این سوال مواجه بوده ایم که کدام الگو و مدل سازمانی می تواند ثمرات بیشتری برای جریان اصلاح طلبی داشته باشد.