سال 2011، منطقه به غایت راهبردی و حساس خاورمیانه و شمال آفریقا که از آرامشی نسبی برخوردار بود، ناگهان درگیر تحولاتی عمیق شد و خیابان های شهر های بزرگ تونس، مصر، لیبی، بحرین، یمن و... پر شد از هزاران نفر از مردم معترض به حکومت های خودکامه و فاسد که عمدتا از سوی غرب حمایت می شدند؛ پدیده ای منحصربه فرد در خاورمیانه که در دیدگاه جهانیان به بهار عربی معروف شد. اولین جرقه این آتش در تونس زده شد و سپس به سایر سرزمین های عربی سرایت کرد. این جنبش ها، به استثنای تونس که به دلیل توسعه سیاسی و برخورداری از رهبری عاقل و آینده نگر، نظام فاسد موجود را به نوعی از مردم سالاری تبدیل کرد، راه به جایی نبرد. در