نظام رفاه و تامین اجتماعی، پاسخ دولت های توسعه یافته به نیازهای طولانی مدت شهروندان است. در نظام برنامه ریزی رفاه و تامین اجتماعی، مصالح آینده شهروندان مورد توجه قرار می گیرد و آسودگی خاطر و آرامش روانی طولانی مدت جامعه بر خوشی های روزمره و تامین نیازهای کوتاه مدت تفوق پیدا می کند و آینده نگری بر روزمرگی چیره می شود. در نظام رفاه و تامین اجتماعی، نیروی کار، بخشی از درآمد امروز خود را برای دوران پیری و سالخوردگی و نیز ایمنی در برابر حوادث غیرمترقبه و بیماری پس انداز می کند. پس انداز سیستماتیک و سازمان یافته، به بیمه های اجتماعی موسوم شده و این پس انداز سازمان یافته، طبیعتا متضمن خودداری از هزینه