با پای خودشان به مراکز درمانی می روند؛ ولی روی دست فامیل، درازکش روی برانکارد و زیر سیل اشک های نزدیکان راهی دیار باقی می شوند. با امید می آیند و بی جان می روند، برخی هم بدون چشم بازکردن، بدون نفس کشیدن در این دنیا و بدون تجربه بودن، غزل خداحافظی را می خوانند و بعد هم تمام. انگار اصلا نبوده اند. اینها قربانیان قصورهای ریز و درشت پزشکی اند، کم گذاشتن هایی که نباید بود ولی تا حافظه یاری مان می کند، بوده است.

برخی مسئولان برای این که التیام مان دهند از آمارهای جهانی می گویند و نام کشورهای پیشرفته را وسط می کشند و می گویند 9/5 درصد مرگ های آمریکا، 12درصد مرگ های استرالیا و 11/3 درصد مرگ های کانادا ناشی از قصور پزشکی است.