گفت وگوهای وین اختلافاتی جدی در مورد توافق نامه همکاری هسته ای را آشکار کرد. اکبر اعتماد، رئیس وقت سازمان انرژی اتمی ایران، اصرار آمریکا به دخیل بودن در تصمیم گیری ها درباره بازفرآوری سوخت مصرفی تامینی ایالات متحده را نپذیرفت.

کیسینجر حاضر نبود از موضعش دست بکشد؛ تلگرافی که او با فرستادنش موافق بود، از ریچارد هلمز، سفیر ایالات متحده در تهران، می خواست تا انگیزه های آمریکا را برای شاه توضیح بدهد و این نکته را روشن کند که «ما به هیچ وجه قصد نداریم رفتار خاص و نامطلوبی با ایران در پیش بگیریم»؛ مسائل فنی نیستند که خطرناکند، بلکه «مسائلی پرمخاطره اند که مستقیما به امنیت و ثبات منطقه مربوط می شوند.» اما هلمز نگران بود که «مساله بن بست هسته ای چه قدر جدی شده است»، به خصوص بعد از آنکه شاه در گفت وگویی اعلام کرد موضع ایالات متحده با «حق حاکمیت» ایران در تضاد است و اینکه واشنگتن خواسته هایی دارد «که فرانسه یا آلمان هیچ گاه رویایشان را هم نمی بینند.» با توجه به حال و هوای ذهنی شاه، هلمز نتیجه گرفت که امکان ندارد پیشنهاد ساخت تاسیسات بازفرآوری در منطقه جواب دهد و اینکه اگر ایران روی تاسیسات بازفرآوری خاص خودش تاکید کند، این تاسیسات باید با نظارت هم ایالات متحده و هم ایران و «تدابیر شدید امنیتی» تاسیس شود و فعالیت کند.