«چشمان آرام و کدر. کوتاه قد و ضعیف الجثه، با صورت لاغر و گوش های بزرگ برگشته. شب کلاهی سفید بر سر و جامه سفیدی از پارچه خشن در بر، پابرهنه، غذایش برنج است و میوه، و به جز آب نمی آشامد. روی زمین می خوابد، کم می خوابد و دائم کار می کند. گویی جسمش به حساب نمی آید. در برخورد اول هیچ چیز در او جلب توجه نمی کند مگر حالت صبری عظیم و عشقی بزرگ. پیرسن که وی را در سال 1913 در افریقای جنوبی می بیند به یاد سن فرانسوا داسیز می افتد. به سادگی کودکان است، و حتی با رقیبان خود نیز مهربان و مودب. صمیمیتی بی شائبه دارد. با فروتنی تمام و به انتقاد از خود می پردازد و به قدری وسواسی است که شکاک به نظر می رسد و گویی