مذاکرات میان امریکا و کره شمالی در میانه بیم و امید قرار دارد. من نیز خوشحال هستم که این گفت و گو ها انجام خواهند شد. با این حال، باید گفت که نیاز به کارکنان خوب و ورزیده و انتظارات میانه روانه و نه حداکثری برای موفقیت مذاکرات وجود دارد. واقعیت اما آن است که اکنون وضعیت بهتر از سال گذشته است و می توان امیدواری نسبت به نتیجه بخش بودن دیدارها داشت.

با این حال، اگر فرض را بر شکست مذاکرات بگذاریم من تردید زیادی دارم که امریکا استفاده از قوه قهریه در قبال کره شمالی را بپذیرد. به گمانم در آن زمان نیز کماکان اعمال تحریم ها و اعمال فشار بر دیگر بازیگران برای تحمیل تحریم ها بر کره شمالی از سوی امریکا ادامه خواهند یافت.

در اینجا ممکن است این پرسش مطرح شود که چرا کیم در شرایط کنونی حاضر به مذاکره شده است. کیم می خواهد تلاش کند تا از فشار تحریم ها از سوی چین و دیگر بازیگران بکاهد. در نتیجه، می خواهد تصویری منطقی از خود به نمایش بگذارد. من تردید دارم کیم واقعا بخواهد تسلیحات هسته ای را از دست دهد. با این حال، ممکن است امکان و فضایی برای مصالحه وجود داشته باشد.

این تنها امریکا نیست که به کیم بی اعتماد است. این بی اعتمادی در چین نیز نسبت به کره شمالی وجود دارد. از دید چینی ها نیز «کیم» فردی غیر منطقی و خطرناک است. در نتیجه، چین باید در راستای ایجاد توازن چندگانه به دلیل نگرانی هایی که وجود دارد تلاش کند.

از نظر من باید واقع بین بود. این توصیه من به مذاکره کنندگان امریکایی است که در مذاکرات ابتدایی باید به توقف پیشرفت برنامه هسته ای آن کشور رضایت داد و نباید موضوع حذف کامل تسلیحات و تجهیزات هسته ای را مطرح کرد. به نظرم تمرکز باید روی برنامه موشکی کره شمالی و آزمایش های انجام شده آن باشد. این شانس خوبی است که باید در مذاکرات آزموده شود. دست کم اگر کره شمالی آزمایش های موشکی را متوقف کند این خود یک دستاورد حاصل از مذاکرات خواهد بود.