دغدغه های محیط زیستی من فراتر از چیزی است که حالا و در ایام عید با انواع هشتگ ها باب می شوند: من پیش تر دو مستند بلند به نام های «مرثیه خاک سبز» و «گزارش سبز» و یک سریال به نام «بابا باران» ساخته ام که هیچ کدام این نمایش ها حاصل بحرانی نیست که امروز و در نوروزی که گذشت با انواع هشتگ ها مطرح شد. حقیقت تلخ این است که آن روزها کسی گوشش بدهکار آینده خطرناک پیش روی ما نبود و هنوز هم نیست. عید امسال باز یاد خاطرات آن آثار افتادم که به موقع پخش نشد و هنوز هم در بایگانی شهرداری تهران خاک می خورد. در مستند «گزارش سبز» از شهروندی سوال می کنم که گل برای شهر چه فایده ای دارد و می گوید: «وقتی به عیادت بیمار می رویم، با خودمان گل می بریم. من هم گل هایی که در پارک ها هست را به بیماری به نام تهران تقدیم می کنم که ریه هایش دارد از کار می افتد.» مهم نیست این مستندها را من ساخته باشم یا فیلمساز دیگری. موضوع مهم آموزشی است که از خلال این نمایش ها می توان به مردم داد چرا که بخش زیادی از مشکل مردم عدم آگاهی و آموزش است. من اگر جای وزیر آموزش بودم، ممکن بود خیلی از درس ها را حذف کنم، اما زندگی و محیط زیست را به درس ها اضافه می کردم. به اعتقاد من، ما بهار سختی را شروع کرده ایم، چشم مان به آسمان بوده و هست. حالا وقتی باران می آید، مردم هیچ نگران خیس شدن نیستند و دعا می کنند آسمان بیشتر ببارد. ما در حال تجربه بهار دردناک و به دنبال آن تابستان دردناک تری هستیم چرا که هیچگاه درست آموزش ندیده ایم و از آب شاعرانه دفاع می کنیم. بهار بی بارانی را شروع کرده ایم و بدتر از آن باری دیگر، بهار خامی و بی تجربگی را از سر می گذرانیم. به همین دلیل موضوع انشای من امیدی است که به انسان های فهیم دارم که از طریق پدیده های تازه و به کار بردن وسایل جدید بتوانند این خشکسالی هر دم فزاینده را کنترل کنند.