در یکی از فیلم هایی که از انتهای فروردین ماه در جشنواره جهانی فیلم فجر خواهید دید و نامش «دولتوف» است پیرمردی در سال های سخت اقتصادی روسیه اوایل دهه 70 در اتوبوس نشسته و با صدای بلند به قصد اینکه دیگران بشنوند و واکنشی نشان دهند: بلند می گوید «این افراطی ها دیگه شورشو درآوردن. باید از خودشون خجالت بکشن». کسی در جوابش چیزی نمی گوید. سرگی دولتوف، نویسنده روس که قهرمان فیلم است و آن زمان جوان خبرنگار نیمه بیکاری بوده: بعد از نوبت دومی که پیرمرد جمله اش را با لحن اعتراضی تکرار می کند: با لبخندی به سمت او برمی گردد و می گوید «باشه بهشون می گم». پیرمرد می پرسد: «به کی می گی؟» جوان می گوید: «به افراط گراها». این شوخی که واکنشی به اعتراض های بی مخاطب مردم در وسایل نقلیه عمومی است: از جانب خود مردم می تواند مطرح شود. ما هم در دهه های قبل که دوربین ویدیویی و گوشی های دوربین دار: کمیاب یا ناموجود بود: شوخی می کردیم که مردم با دیدن هر هندیکم ساده ای تصور می کنند با یک گروه گزارشگر برنامه های «طرح مشکلات مردمی» طرفند و آن دوربین هم صاف به اتاق مسوولان ذی ربط وصل است. اما از جانب خود مدیران و به ویژه در پاسخ به معضلات اقتصادی که این روزها با افزایش جنون آمیز قیمت دلار بار دیگر کمرشکن و مردافکن شده: نباید چنین نگاهی وجود داشته باشد. امروز عملا همین شبکه های اجتماعی و محیط مجازی بخشی از رسانه های ارتباط جمعی به شمار می روند و حجم سیل آسای انتقادات و طعنه های مردم باید همچون یک اتفاق رسانه ای معتبر از سوی رده های بالای مدیریت کلان کشور جدی گرفته شود. حالا دیگر به کسی و کسانی که واسطه ای برای طرح مشکلات مردم باشند: نیاز نیست و این همه صراحت در باب بحران را نمی توان به نق های رایج اتوبوسی و مترویی شبیه دانست و به سیاق عادت دیرین مدیریت در این کشور: به راحتی به باد فراموشی سپرد. شدت نارضایتی اعلام شده در شبکه های مجازی: امروز تنها مجازی به چشم می آید اما بی شک...