یک روز پیرزنی فقیر در روستایی از روستاهای خراسان رضوی، رنج دانش آموزان روستا را که مدرسه نداشتند می بیند و همت می کند و مدرسه ای می سازد.

یک روز هم بانویی نابینا با این که مصداق چراغی که به خانه رواست بود، مدرسه ای برای بچه های روستا می سازد، روزی نیز بانویی خیر ارثیه پدری را برمی دارد و می رود به خراسان جنوبی، جایی که بچه هایش در جایی به اسم کلاس درس، در یک آغل روی تکه های گونی می نشستند و درس می خواندند و روزی هم دختری به نام افسانه، ثلث اموال پدر را که وصیت کرده بود به راه خیر برود، برمی دارد و می رود به مناطق کوهستانی چهارمحال و بختیاری تا مدرسه ای بسازد برای دخترکانی که در طویله روستایشان درس می خواندند.