بهانه عکاسی این فیلمساز ایرانی عکاسی بود. عکس او را به دنیای سینما کشاند و وقتی توانست در مدیوم تازه حرف هایش را بهتر به گوش مخاطبانش برساند آرام آرام از دنیای عکاسی کنار رفت.

ملاقلی پور در روزهای آغازین جنگ هشت ساله به جبهه رفت تا از وقایع این اتفاق تحمیلی عکاسی کند و پس از مدتی به ساخت فیلم مستند از عملیات جنگی پرداخت.

او یکی از حرفه ای های عکاسی است. او دوره تخصصی شناخت و تکنیک عکاسی را در نیویورک گذرانده و در آژانس بین المللی عکس خبری سیگما در پاریس عکاسی کرده است. او اولین نمایشگاه عکس خودرا با عنوان حکایت تنهایی آدم، سال 1355 در تهران برگزار کرد. هر چند فعالیت اصلی او در سینمای ایران به عنوان فیلمبردار بوده است، اما او تجربه کارگردانی فیلم «ابر و آفتاب» را هم در کارنامه خود دارد.

هر چند خودش عکاسی را حرفه سومش می داند اما معتقد است سینمایش بسیار از عکاسی بهره برده است. عکاسی، سریع ترین هنری است که با واقعیت تماس می گیرد و شبیه ترین هنر به واقعیت است و زمانی به هنر تبدیل می شود که چیزی فراتر از واقعیت باشد. تقوایی در بخشی از متنی که برای نمایشگاه عکسش آماده کرده بود، نوشته است: از ادبیات گرفته تا سینما و عکاسی، هرچه را در آثار من ببینید یا بیابید، خوب یا بد، مربوط می شود به اصل اثر و ذات آن پدیده که درخاک گرم این سرزمین روییده است، نه در خیال فیلمساز یا عکاس یا نویسنده. من فقط واسطه این انتقال بوده ام. مثل یک عکاس مبتدی، با یک دوربین بی طرف.