هارون (پرویز) یشایایی متولد سوم شهریور 1314 در محله عودلاجان تهران است که در یک خانواده مذهبی یهودی به دنیا آمد. پدر او موشه حییم نام داشت که در کودکی او به دلیل بیماری درگذشت. یشایایی تحصیلات ابتدایی را در مدرسه نور صداقت و متوسطه را در مدرسه اتحاد (آلیانس) به پایان برد و در رشته فلسفه و علوم اجتماعی وارد دانشگاه تهران شد هرچند به دلیل فعالیت های سیاسی اش بارها روانه زندان و تحصیلاتش دچار وقفه شد. با این حال در رشته فلسفه و علوم اجتماعی از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد. او از دوره نوجوانی نوشتن را آغاز کرد و در کنار آن از سن 19 سالگی شروع به ساختن تبلیغات تجاری و سینمایی کرد و همین موضوع زمینه ساز حضور او به عنوان تهیه کننده سینما شد. در سال 1358 اولین فیلم خود را به نام «جایزه» تهیه کرد و فعالیت های سینمایی اش را با تهیه کنندگی فیلم های درخشانی مانند «جایزه»، «اجاره نشین ها»، «ناخدا خورشید»، «هامون»، «در مسیر تند باد»، «کیمیا»، «ای ایران»، «شهر زنان»، «دیوار» و... ادامه داد و در کنار اینها شرکت پخشیران را نیز تاسیس کرد. یشایایی که از هنرمندان کلیمی کشور است، از سال 1356 مدیریت بیمارستان یهودی دکتر سپیر را عهده دار شد و در سال 1357 و در جریان انقلاب اسلامی جامعه روشنفکران یهودی را تشکیل داد که در همراهی یهودیان با انقلاب ایران نقش مهمی داشت اما در سال 1371 بعد از 14 سال فعالیت این سازمان را منحل کرد. او که از دوره دانشجویی فعالیت های سیاسی و کلیمی خود را آغاز کرده بود، ریاست انجمن کلیمیان ایران را بر عهده داشت و بزرگ ترین کتابخانه مرکزی یهودیان ایران را در مجتمع کوروش بنا کرد. او همواره حفظ و نگهداری اماکن مربوط به کلیمیان را مورد توجه قرار داده است.

ولی مجموعه این فعالیت ها سبب نشد که او از نوشتن دور بماند. پیش از انقلاب در مجله «فردوسی» می نوشت و در این سال ها هم گاهی قلم به دست شده و نگارش و انتشار کتاب «روزی که اسم خود را دانستم» از جمله این فعالیت های نوشتاری است.