مسرور از اثر، قلم راه می دهد به شور بصر و آنچه دیده و دریافت کرده و حس خوبی که پذیرفته؛ اما این شعف نه حاصل باروک در هلند و نه شمعی است که «گورچاکف» به دست دارد. انبساط قلم معلول تلاشی است که صاحب اثر به دو چشم پذیرفته و قدم به کوره راهی گذاشته بس غریب، بس غم بار و بس عاشقانه و ازاین روی، تماشای «پیرمرد و دریا» - که چندان هم قوی نیست- لذت بخش است.مونتاژ صحنه ای از «نوستالژیا»، به فعل ترجمه گرها اشاره دارد؛ مانند «آندری گورچاکف» که شمعی روشن را به قصد رستن خود و رستگاری جهان، از سویی به سوی دیگر می برد و استعاره ای است از آنها که کورسوی امیدی به نشر دارند و شمع کوچک ادبیات را– به هر مشغله ای