حتما نباید سمیه و شاهرخی، دو کودک خردسال را به قتل برسانند یا نباید لزوما ملیکایی به خاطر گوشواره هایش به دست پسری14 ساله کشته شود یا سرو کله امیرحسینی پیدا شود و جان ستایشی را به طرزی فجیع بگیرد تا بگوییم نوجوان ها خشن شده اند.

نوجوان ها خشن شده اند. این را نه می شود کتمان کرد و نه این که خود را به ندیدن زد. در هرخانه ای که نوجوانی هست، رد پرخاشگری هم هست، با درجات متفاوت و سبک های گوناگون. زیر سایه این پرخاشگری لزوما خونی ریخته نمی شود و پرونده ای کیفری باز نمی شود، ولی موج پرخاش ها هم خانواده را کلافه می کند، هم جامعه را و هم خود نوجوان را که غرق در خشونت، به سمت آسیب های اجتماعی خیز برمی دارد.