سردارشهید حاج علی محمدی پور فرزند جواد به سال 1338 در روستای دقوق آباد از توابع نوق رفسنجان دیده به جهان گشود.

او سال 1361 به استخدام شرکت ملی صنایع مس در آمد؛ اما همزمان با سال های آغازین جنگ، دست از کار شست و به سوی جبهه ها شتافت و با مسئولیت پذیری و شجاعتی که داشت، به فرماندهی گردان 412 لشکر ثارالله منصوب گردید. این سردار رشید سپاه اسلام، پس از سال ها مجاهدت و تحمل درد ترکش ها و زخم های فراوان، در نوزدهمین روز از دی ماه سال 1365 در منطقه عملیاتی شلمچه به خیل عظیم همرزمان شهیدش پیوست. بخشی از وصیت نامه شهید: خدایا؛ توشاهدی که به صغیر و کبیر ما رحم نکردند و با مردم ما چه کردند، با اسلام و قرآن و مساجد تو چه کردند. خدایا؛ دوستان و عزیزانم همه رفتند، من ماندم با روی سیاه و خجالت از خودت. ای کسی که راه اسلام و دینت را به من نشان دادی! پایان راه را، شهادت روزیم فرما؛ که سخت در فراق تو می سوزم، در فراق بندگان مخلصت که به سوی تو آمده اند؛ یعنی برادران هم سنگرم و توانی برایم نمانده. فراق خودت، فراق دوستانم، آنان که به عشق تو سوختند.خدایا؛ خودت خوب می دانی که زندگی تلخ ترین چیز برایم شده؛ از همه چیز دنیا استعفا داده ام. لحظه ای نیست که مرگ از نظرم دور شود. نزدیک بودنش را احساس می کنم اما یک دلهره ای دارم از اینکه کشته شوم و شهید نباشم. وای بر من...

اگر با ریخته شدن خون ما اسلام حاکم می گردد؛ پس ای دژخیمان کافر، با گلوله های خود ما را نقش زمین سازید. ادعای مسلمانی، ساده است، در عمل باید مردانه بود و بدانید شهادت آرزوی ماست و تا زمانیکه خداوند بخواهد و اسلام نیاز به خون داشته باشد خون می دهیم و با دل و جان و با عشق خون می دهیم و شعارمان شعار حسین است: «هیهات منا الذله».