شوراها یکی از ارکان اصلی قدرت در نظام سیاسی ایران به شمار می آیند و به لحاظ اثربخشی، مهم ترین ابزار توزیع قدرت نیز هستند. بدین ترتیب، شهروندان با مشارکت آگاهانه و رقابت قانونی، می توانند از مدل ها و روش های مورد نظر خود برای مدیریت بر شهرها جانبداری کنند و تفاوت نظرها نیز، از طریق مکانیسم انتخابات، با ساز وکاری حل و فصل می شود که کمترین هزینه و بالاترین دستاوردها را به همراه خواهد داشت. جابه جایی ادواری مدیران شهری، نظارت بر حسن مدیریت آنها، همسوسازی مدیریت با اراده اکثریت شهروندان و ارتقای شاخص های شفافیت و کارآمدی، از مهم ترین دستاوردهای این مدل حکمرانی شهری است.