رئیس جمهوری که در ترسیم دنیا اغلب به داستانسرایی گرایش داشت وقتی پای تصویر خودش به میان می آمد کاملا واقع گرا می شد. او این تصویر خود را به عنوان فردی نیمه دیوانه یا بشدت گیج که در نیمه شب در حال پرسه زنی در کاخ سفید است رد می کرد و اصرار داشت اصلا لباس حوله ای حمام ندارد.

او در طول 48ساعت بعدی تقریبا از هرکسی که با او همکلام می شد با لحن جدی می پرسید: «آیا واقعا من از اون مردهایی ام که لباس حوله ای حمام بپوشم؟ جدا می تونید من رو با لباس حوله ای حمام تصور کنید؟»

چه کسی این مطلب را به بیرون درز داده بود؟ برای ترامپ جزئیات زندگی شخصی اش ناگهان به موضوعی به مراتب مهم تر از دیگر مسائلی که به بیرون درز می کرد تبدیل شد. دفتر نیویوک تایمز در واشنگتن که گرایشی کاملا واقع گرا داشت و نگران بود که شاید واقعا لباس حوله ای حمامی وجود خارجی نداشته باشد، در اقدام افشاگرانه متقابلی اعلام کرد بنن منبع این گزارش خبری بوده است. بنن که خود را به عنوان نوعی سیاه چاله سکوت نشان می داد در عین حال به نوعی صدای رسمی سیاه چاله تبدیل و منبع خبر شده بود. او شخصی شوخ، قوی، مهیج و پر شر و شور بود. نظرات شخصی او همیشه به اظهارنظری نیمه علنی در مورد ادعا ها و حماقت ها و عدم جدیت تاثرانگیز همه در کاخ سفید تبدیل می شد. در دومین هفته ریاست جمهوری ترامپ، به نظر می رسید همه در کاخ سفید فهرستی از خبرچین های احتمالی خودشان دارند و بیشترین تلاش خود را می کنند تا قبل از اینکه در مورد آنها خبرچینی شود خودشان خبرچینی کننند. اما یک منبع احتمالی دیگر برای درز کردن خبر نگرانی های او در کاخ سفید به خارج خود شخص ترامپ بود. او در تماس های تلفنی خود در طول روز و همچنین شب ها در تختخواب خود اغلب با افرادی حرف می زد که دلیلی برای حفظ اعتماد او نداشتند. او دریایی از غصه بود – از جمله اینکه کاخ سفید از نزدیک چه دخمه ای است – که نمونه های آن را بسیاری از دریافت کنندگان این تماس ها سریعا به دنیای شایع پراکنی همیشه هوشیار و بیرحم منتقل می کردند.