خبر شکایت شش وکیل دادگستری از بازپرسی که حکم فیلترینگ تلگرام را صادر کرد، یکی از مهم ترین خبرهای عصر روز یکشنبه بود. کاربران در فضای مجازی و همان تلگرامی که حالا با فیلترشکن ها از آن استفاده می کنند، فارغ از پیدا کردن نام و نشانی این شش وکیل دادگستری، خبر را دست به دست کردند و با هیجان از آنها گفتند. اما آیا واقعیت این خبر هم به همان هیجان انگیزی است که مخاطب ها در برخورد اولیه با آن داشتند؟ آیا بدون دانستن نام و نشان وکلایی که لباس شکایت پوشیده اند، می شود به این خبرها دل خوش کرد و امیدوار بود که بالاخره افرادی پیدا شده اند تا حقوق مردم را پیگیری کنند؟آیا رسانه ها هم در مواجهه با این خبر، باید ذوق زده شوند و آن را دست به دست کنند و با تیترهای خاص و پردازش ژورنالیستی آن را در کانون توجه قرار دهند؟

واقعیت این است که در وهله اول و با نگاهی هیجان زده، جواب تمام این سوال ها می تواند مثبت باشد. اما اگر کمی از خبرها و هیجانات روزمره فاصله بگیریم، چنین واکنش هایی یک جوزدگی رسانه ای بیشتر نیست. وقتی نام وکلای شاکی اعلام نمی شود و تنها وکیلی که تا این لحظه نام خود را به عنوان شاکی اصلی اعلام کرده در صفحه مجازی خود از همراهی با دولت بهار می گوید و عکس هایش را با محمود احمدی نژاد منتشر می کند، برخورد با خبرهایی از این دست نباید با هیجان و ذوق زدگی همراه باشد. چون به همان اندازه که فیلترینگ تلگرام در این روزها احساسات عمومی را تحت تاثیر قرار داده، عده ای هم مشغول استفاده از همین فضای احساسی شکل گرفته هستند و هرلحظه با پروژه ای و برنامه ای می توانند از این احساسات به نفع منافع گروهی و قدرت طلبی های جناحی در متن جامعه استفاده کنند.

بهترین راه و منش در این روزهای پراز التهاب های ساختگی و هیاهوهای خبری، فاصله گرفتن از خبرها و هیاهوهای اینچنینی و پرسیدن «چرا» درباره رفتار چهره های مختلف است: همان قانون اولی که سرکلاس های روزنامه نگاری به دانشجویان این رشته درس می دهند و از آنها می خواهند همیشه و همواره دو کلمه «چرا» و «چگونه» را فراموش نکنند تا گزارش ها و خبرها، شفاف، صادق و صحیح به دست مردم برسد و عاری از منفعت طلبی جریان های خاص باشد.