«راحة الصدور و آیة السرور» یا به طور خلاصه «راحة الصدور» کتابی است در تاریخ آل سلجوق به قلم محمد بن علی بن سلیمان راوندی ملقب به ابن راوندی. نگارش این کتاب سال 599 قمری آغاز شده و در سال 603 به انجام رسیده است. این کتاب هم از لحاظ ارائه اطلاعات فراوان تاریخی و اجتماعی و هم از لحاظ سلیس بودن نثر و انشاء در شمار معتبرترین و سودمندترین کتب فارسی پیش از حمله مغول به شمار می رود. راوندی در این کتاب پس از مقدمه وارد تحقیق و بحث در دولت سلجوقیان شده و کار آنان را از ابتدا تا پایان کار سنجر به تفضیل آورده است....و در آن ملطفه نوشت که خصمت را هوس شاهیست و شاه مجازی در سرای بازی یک چندی گوی مراد در میدان امانی بزند عاقبت طاقت زخم چوگان قضا ندارد. بزخمی از تخت به تخته رسد روزی چند دیگ سودا بپزد عاقبت قضا بر خوان فنا به کاسه سرش میهمانی حشرات کند ازو نه نام ماند نه نشان. خداوند عالم خاطر آسوده دارد که بنده سر خصمان بر دار و نگونسار می بیند.