ال کلاسیکوی یکشنبه شب، نمایشی در بالاترین کلاس فوتبال دنیا بود. مسابقه ای که روی کاغذ اهمیتی نداشت، اما چه تماشاگران حاضر در ورزشگاه چه بینندگان تلویزیونی، مهمان حساسیت و جذابیتی شدند که این بازی در ذات خود دارد.

مجموعه ستارگانی که در این مسابقه بودند، بالاترین کیفیت خود را در دو نیمه ارائه کردند. هیجان بازی آن قدر بالا بود که اجازه نداد در میانه بازی به چیزی جز ال کلاسیکو فکر کنیم اما به محض این که بازی تمام شد، روی نقاط دیگری متمرکز شدیم. این که وقتی تیمی در خانه ده نفره می شود، چگونه باید تغییر استراتژی دهد و فرم بازی خود را عوض کند. به این فکر کردیم که چطور در فوتبال مدرن با همه تصمیم های اشتباه یک داور برخورد می کنند و نگاه و نوع برخورد ما با داورانمان تا چه اندازه متمدنانه است.

مهم ترین نکته ای که بعد از بازی به آن فکر کردیم، این بود که چگونه باید در جام جهانی در برابر این ستاره ها بازی کنیم؟ رونالدوی تا این حد آماده را چگونه باید مهار کنیم و در برابر تیم ملی پرستاره اسپانیا با این بازیکنان آماده چگونه آرایش بگیریم؟ اصلا برای مقابله با تیم بزرگ و آماده اسپانیا آماده ایم؟ تیم ملی ما که اردوی خود را با چهار بازیکن آغاز می کند و آخرین بازی خود را در تهران (پیش از جام جهانی در برابر ازبکستان) با ترکیبی دست و پا شکسته برگزار می کند، چگونه باید برای مقابله با حریفان قلدرش در روسیه آماده شود؟ جدا از این که از برانکو خوشمان می آید و از کی روش متنفریم، به این فکر کنیم چه اندازه کمک کرده ایم تا تیم ملی ایران برای چنین تورنمنت عظیمی آماده شود؟ آیا اصلا کمک کرده ایم یا کارشکنی؟ اصولا باید بپرسیم تیم ملی با این حجم عجیب بحران هایی که برایش ساخته ایم، می توانست برای حضور در چنین میدانی مهیا شود؟ یک ماه بعد که بشود، وقتی دلشوره های خاص جام جهانی سراغمان بیاید، مانند کودکانی که با دلواپسی به امتحان فردایشان فکر می کنند، به خود خواهیم گفت: ما که یک سال قبل از اولین بازی در جام جهانی، بلیت روسیه را گرفتیم... چرا در این فاصله طولانی خوابمان برد؟