عمو شلبی را همه می شناسند بویژه بچه ها. درست است آنها به این اسم صدایش می زنند اما این قصه نویس، شاعر و کارتونیست شلدون آلن سیلور استاین نام دارد؛ نویسنده در و دیوانه ای که عضو ارتش آمریکا بود و قصه هایش برای بچه ها سریع جهانگیر شد. چیزهایی که می نوشت شاید برای هزاره ما نبود. او درست چند ماه مانده به هزاره سوم میلادی در سال 1999 سکته قلبی کرد و مرد.

یکی از قصه های محبوب او که اتفاقا بارها هم در ایران ترجمه و منتشر شده، «لافکادیو» است؛ لافکادیو نام یک شیر است که از دنیای حیوانات دل می کند و به اجتماع انسان ها می آید. مثل انسان ها لباس می پوشد و غذا می خورد. اما پس از مدتی در برزخ بین انسان یا شیر بودن گرفتار می شود.

حالا چرا یاد عموشلبی و این داستان معروفش افتاده ایم؟ عرض می کنیم.

*دو سه روزی است یک گروه تئاتری ایرانی براساس این اثر شل سیلور استاین، نمایشی را برای بچه ها روی صحنه برده اند در سالن گوشه فرهنگسرای نیاوران. مترجم و کارگردان این اثر که لافکادیو نام دارد، احمد تیموری است و سپیده زینلی، عطا مقیمی و پویا یزدانجو هم بازیگران آن هستند.

اگر می خواهید دست بچه ها را بگیرید و به تماشای این نمایش ببرید، تا 31 خرداد وقت دارید هر روز ساعت 18. البته شنبه و سه شنبه را ز برنامه تان حذف کنید که به در بسته می خورید. در این دو روز این نمایش اجرا نمی شود.

*درباره لافکادیو بارها نوشته شده است. مهم ترینشان شاید این باشد: داستان لافکادیو با موضوع ازخودبیگانگی و کشف هویت واقعی و درونمایه روان شناسی اجتماعی با بیان خودمانی و طنز سیلور استاین، داستانی باورپذیر است. تصاویر کتاب با خطوط سیاه قلم و چیره دستی در بیان محتوای طنز به شکل کاریکاتور، از ساده ترین و هنرمندانه ترین تصاویر استاین است. تصویر روی جلد، ظاهر رقت بار شیر درمانده ای را نشان می دهد و بیننده را برای همدردی با او آماده می کند.