طبیعت معیار است. چیزی که از طبیعت ما فاصله بگیرد، نمی تواند آسمانی باشد، هرچند همه مردم آن را آسمانی ببینند. پیامی که طبیعی نباشد، مثل غذایی است که مواد شیمیایی دارد. دریافت مستمر پیام های شیمیایی هرچند ارزان و جذاب باشد، مشکلات زیادی ایجاد می کند. ریشه بسیاری از بیماری های روانی، پیام های مصنوعی و شیمیایی است. مردم با آثار روغن نباتی جامد آشنا هستند، اما در مورد زیان های پیام های مصنوعی کمتر چیزی شنیده اند. در مورد تاثیر مصرف سیگار خیلی تبلیغ می شود، اما در مورد سوءمصرف کلمات خیلی کمتر. کم نیستند افرادی که به شوق زیارت کلمات جدید و نوشیدن آنها دچار مسمومیت شده اند: مانند کارل که به سبب خوردن بیش از حد هله هوله دچار کمای غذایی شد. سوءمصرف کلمات می تواند موجب تهوع روانی و اغما شود.

پیامی طبیعی است که به دل بنشیند و به ما آرامش دهد. پیامی که موجب اضطراب و ناآرامی شود، طبیعی نیست. پیامی که موجب نگرانی و استرس شود، طبیعی نیست. پیامی که باعث شود من خودم را زشت ببینم، طبیعی نیست. پیامی که ناامیدی را هدیه می دهد، طبیعی نیست. پیامی که حرف آخرش پوچی و بی معنایی زندگی باشد، طبیعی نیست. این پیام ها درون انسان را ناآرام می کند. ناآرامی نشانه مصنوعی بودن آنهاست. پیام می تواند طبیعت انسان را به هم بریزد. پیام های امروز درخشان، جذاب، افسونگر و سحرانگیزند، اما هیچ کدام از اینها نمی تواند جای طبیعت را بگیرد. پیام قبل از هر چیز باید با طبیعت انسان سازگار باشد و به دل بنشیند.

متاسفانه امروزه پیام های زیادی وجود دارد که طبیعی نیستند و طبیعت ما، آنها را نمی تواند هضم کند، پیام هایی که رنگ و لعاب علمی به خود می گیرند و وقتی در قالب هنر و ادبیات بیان می شوند، انسان های زیادی را تخریب می کنند. برای مثال، احساس مادری که از طبیعی ترین و عالی ترین احساسات یک زن است، امروزه با کلماتی زیبا و جذاب مورد حمله قرار گرفته است. این کلمات آسمانی نیستند. سیمون دوبوار، فمینیسم طبیعت گرا، در کتاب جنس دوم می نویسد: غریزه مادری وجود ندارد، بلکه مادری مایه تباهی روح و جسم می شود!